Het is maart en het nieuwe wedstrijdseizoen staat voor de deur. Afgelopen winter heb ik dan ook een aanloopje genomen voor het triathlonseizoen. Als moeder van drie kinderen maakte ik ‘een sprong in het diepe’ om een van mijn dromen na te jagen, het volbrengen van de Ironman in Vichy. Wanneer mijn kinderen een sprongetje wagen over een regenplas, zouden ze ook een aanloop nemen van meeeeeeeeeeeeterrrrssssss lang om als nog met natte schoenen en besmeurde modderkleren thuis te komen. Beteuterd kijken ze me dan aan: “het was een beetje mislukt mama!” Waarop ik zou antwoorden: ‘niet erg, de wasmachine doet de was.’ Om vervolgens aan deze kleine tegenslag een positieve wending te geven. “Heb je plezier gehad?” Wetend wanneer ze maar vaak genoeg met vuile modderkleren thuis komen, de sprong uiteindelijk een keertje gaat lukken.
Count down! Nog maar 5 weken en dan heb ik mijn eerste halve Ironman in Marbella, Spanje. De eerste wedstrijd van het seizoen. Met mijn kinderen als fans langs de zijlijn kan deze dag niet meer stuk. Deze race gaat om de ervaring. Dit sprongetje mag mislukken en ik mag met kleerscheuren thuiskomen. Maar wat als je op voorhand al weet dat de kans wel heel groot is dat ik uit de race moet stappen? Jawel, het woordje blessureleed dat me af en toe de moed in de schoenen laat zakken, laat weer eens van zich horen! Gedurende de aanloop richting het seizoen had ik al wat extra tijd ingecalculeerd voor blessures en onverwachte tegenslagen. Tijdens de loopwedstrijdjes en trainingen in het naseizoen had ik al last van pijntjes aan mijn voet, geïrriteerde achillespezen en nog van dat soort ongemakken. Maar mij hoor je niet piepen, niet aanstellen en door! Zo eigenwijs als ik af en toe kan zijn, doe ik net alsof blessures niet bestaan. Ik had hem kunnen zien aankomen. De zelf geworpen boemerang kwam met mijn struisvogelgedrag twee keer zo hard terug. AAAHHH HIELSPOOR! Bleh wat een vies woord. Er zat niets anders op dan pas op de plaats. De gekregen commando’s van de deskundigen volgde ik dan maar trouw op. Met een aangepast trainingsschema bleef ik optimistisch. Het moet allemaal nog lukken! De deur bij de fysiotherapeut, manueeltherapeut, podotherapeut en sportmasseur loop ik tot de dag van vandaag nog steeds plat. Alles uit de kast om dadelijk zo fit mogelijk aan het wedstrijdseizoen te beginnen en laten we niet vergeten wanneer je je lijf meer dan normaal belast vraagt het net als een auto enig onderhoud. Met nieuwe zooltjes en loopschoenen mocht ik dan eindelijk twee weken geleden mijn loopschema na heel veel geduld en rust weer langzaam gaan oppakken. Een uur na de looptraining kon ik nagenieten van de afterparty. Wat een deceptie. Het herstel van de hielspoor gaat minder voorspoedig als gehoopt. En zoals heel vaak loopt het leven net iets anders dan je had gepland. Een “shit happens” moment waar je niet omheen kunt. En dan? Vele zouden uit het veld zijn geslagen. En ja, er zijn voor mij ook regelmatig momenten dat het allemaal even tegen zit. De twijfel of ik het allemaal wel kan is soms groter dan mijn zelfvertrouwen. Een reden voor velen om het bijltje erbij neer te gooien. Laat staan dat ze er niet aan beginnen, alleen al omdat ze bang zijn om te falen. Sterker nog, een poging wagen en falen is tienduizend keer waardevoller dan de ‘wat als’. Voor mij een reden om de strategie aan te passen om deze Ironman droom te verwezenlijken. Als het niet rechtsom kan, dan maar linksom. Wetend dat nog steeds alles mogelijk is.
Zo’n twee jaar geleden postte ik een bericht op Instagram, wat af en toe meer dan toepasselijk is.
Trust the wait.
Embrace the uncertainty.
Enjoy the beauty of becoming.
When nothing is certain, anything is possible.
Terwijl ik mijn kinderen blijf aanmoedig om sprongetjes te maken over de waterplassen, waag ik nog steeds ‘de sprong in het diepe.’
Eerder schreef ik blogs over mijn ervaringen in de weg die ik afleg richting de Ironman VICHY 2019. Lees eerder geschreven blogs: een sprong in het diepe, Cross Duathlon en met frisse tegenzin sporten.