Terwijl ik het podium betreed op de 2e plek bij de lange afstand Cross Duathlon voor Elite, besef ik me dat ik zojuist mijn plekje heb weten te veroveren tussen dames met geweldige sportprestaties. Van winnaar van Xtrema’s tot deelneemsters van NK’s, EK’s en Wk’s. Ja, ik heb de afgelopen jaren ook topprestaties geleverd en ben drievoudig kampioen moeder geworden die nu haar andere dromen najaagt.
Ondanks het drukke gezinsleven is mijn ultieme sportprestatie waar ik het komende jaar naar toe werk, het volbrengen van de Ironman in Vichy 2019. Een jaar trek ik er vooruit om me mentaal en fysiek klaar te stomen om een mooie prestatie in Vichy, Frankrijk neer te zetten. Daar waar de meeste sporters genieten van een Off-seizoen, doe ik mee aan cross hardloopwedstrijden en cross duathlons. Mijn wedstrijdervaring is tot nu toe maar zeer beperkt als startende duursporter.
Alles begint met een eerste keer.
Zo had ik afgelopen zondag mijn eerste lange afstand Cross Duathlon van Bearsports in de categorie Elite. Überhaupt mijn eerste Duathlon en dan ook maar gelijk een Cross Duathlon. De reden dat ik me bij de elite had ingeschreven had eerder te maken met dat de wedstrijd lekker vroeg begint en een later tijdstip niet haalbaar was in verband met andere zondagmiddagplannen. Zoiets als een surpriseparty voor een van mijn beste vriendinnen. Samen met mijn man bekeken we de criteria om deel te nemen aan de Elite wedstrijd. Er werd wat afgerekend. Dat moest wel haalbaar zijn. Gemiddelde loopsnelheid op de 7km trail: 5min/km = 12km/u (= vergelijkbaar met een gemiddelde snelheid van 4min30 (45 min) op een vlakke 10km op de weg). Gemiddelde fietssnelheid op het MTB parcours: 15km/u.
Laten we samen de St. Pieter bestormen! Het is veel leuker om samen de wedstrijd te beleven dan dat eentje langs de kant staat. De tactieken bespraken we aan de keukentafel. Daar waar mijn man op vlakke weg en korte afstanden sneller is dan ik, was het een prima combi dat hij zou gaan hazen en ik er achteraan. De avond voor de race belde ik met Edo mijn coach om het parcours te bespreken. Op een uitgeprinte plattegrond kliederde ik de parcoursdetails die ik per telefoon door kreeg om vervolgens weer met mijn man te bespreken. We gaan de tactiek omgooien. Met een technisch mountainbike parcours, steile hellingen wordt dit een wedstrijd waarin ieder voor zich raced.
We bekeken nog even de uitslagen van andere jaren. Ik was niet van plan om er 2 uur over te doen! Een eindtijd van 1.47 min moet haalbaar zijn, of was dat een beetje te ambitieus, gezien ik geen idee had wat me te wachten stond?
De racedag breekt aan. Ik heb de klok die nacht bijna ieder uur gezien. Niet omdat ik niet kon slapen vanwege wedstrijdspanning, maar omdat mijn oudste last heeft van de zogeheten sinterklaasspanning. Terwijl de ene helft van mijn familie zich ontfermt over de kinderen, ontmoeten we de andere helft in Maastricht bij aanvang van de race. De knop gaat om. Voor even geen papa en mama, maar stappen we uit onze comfortzone en gaan onze eerste Duathlon samen beleven.
We zaten op tijd in de auto om bij openingstijd van het inschrijfloket aanwezig te zijn. Normaal gesproken zou ik als een van de laatste aankomen kakken met een minimale warming-up. Maar nu ik niet bekend was met het parcours, wilde hem eerst gaan verkennen. Het was koud, stervenskoud. We hadden niet gerekend op deze kou. Op het gemakje gingen we ons startnummer halen en ons klaar maken om de route te gaan verkennen. Het eerste deel van de MTB route was goed te doen. Maar het tweede deel baarde me toch wel zorgen. Het was stijl en technisch. In een keer was ik niet meer zo zeker van mijn zaak. Een stuurfoutje en je ligt een paar meter lager. Kan ik dit wel?
“Volgens mij hebben we ons ingeschreven voor de verkeerde wedstrijd.” Riep ik naar achter over mijn schouder, daar waar mijn man me volgde in mijn spoor. Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen en niet alleen van de kou.
“Race je eigen race.” zei mijn man bemoedigend. Je kunt het!
De foto die gemaakt is van mijn coach Edo en mij vlak voor de wedstrijd is dan ook een geweldige foto!
We hadden nog wat tijd voor de wedstrijd. Ik kleedde me om en betrapte mezelf erop dat ik er verdacht langzaam over deed. Ik was serieus tijd aan het rekken om me maar nog niet te hoeven begeven tussen de andere atleten. Wat was het fijn om even alleen te zijn. Waar ben ik aan begonnen? Ik had voor de eerste keer koudwatervrees.
Bij de start keek ik nog eens om me heen. Oef, die meiden zijn stoere MTB chicks nog niet wetend wat ze allemaal voor een gave sportprestaties hebben neergezet. Maar goed ook dat ik de In’s en Out’s van mijn tegenstanders pas na de race te oren kwam.
Ga op je gevoel af en lekker racen. Toen eenmaal het startschot ging was het ieder voor zich. Ik schaarde me voor even achter de eerste dames. Maar die gingen me te langzaam en besloot om mijn eigen tempo te pakken. Maud haalde me in. Ik twijfelde, wel of niet meegaan? Ik liet haar gaan en wilde op save spelen.
Tweede dame Jeannette, schreeuwde Edo me toe. 20 sec achter nummer 1. Ik wilde liever weten waar nummer 3 zich begaf. Gedurende de race liepen de nummers 1,2,3 op elkaar uit.
Het mountainbike gedeelte ging gedurende rondes steeds beter en makkelijker. De “Dare Davil” kwam weer in me naar boven. WHOEHOE!!! Ik kende geen angst en suisde over het single track parcours zigzaggend langs de bomen en over de heuveltjes. Er verscheen weer een grote glimlach op mijn gezicht. Ik was weer in mijn nopjes. Genieten! Hoe wel het bij het mountainbike meer op een schakelfestijn lijkt kon ik op de stijle en technische stukjes nog wat mannen inhalen. Dat gaf een BOOST!!! En begon zelfs mijn voorganger aan te moedigen om vooral niet af te stappen! De coach die ik in mijn dagelijks leven ben, kwam in me naar boven. In de laatste MTB ronde wist Sanne van Paassen zich terug te vechten en passeerde me op het laatste technische stukje. Ik haakte snel aan en kon haar goed bij houden op mijn 27,5 inch wielen, tot op het laatste heuveltje waar we beiden moesten wachten op een voorganger. Sanne kon nog op haar trappers blijven staan om snel weer op te trekken. Voor mij duurde het net te lang waardoor ze haar voorsprong kon pakken. Ik herpakte me en wist dat zij op het laatste stuk meer voordeel had met haar 29 inch wielen. Om de achterstand te beperken sprong ik iets te gretig op mijn fiets wat me weer kostbare secondes kostte om me vervolgens naar beneden te laten storten over de kiezelpaden. Vallen is geen optie. Niet over nadenken en snelheid maken. Ik schakelde snel door naar een zwaar verzet om op brute kracht de trappers rond te trappen, zo kon ik weer wat inlopen. In de wisselzone pakte ik mijn tweede plaats weer terug en nu de laatste kilometers gas erop! Dat blijkt niet makkelijk te zijn als je moet overschakelen van fietsen naar lopen. Mijn benen liepen vol. Eenmaal de heuvel op.. achter twee mannen aan pakte ik net als vorige cross de verkeerde afslag. De mannen riepen me na. He, je moet deze kant op! F*ck… Kostbare extra meters en mijn benen willen al niet sneller. Ik hoorde mijn coach Edo mijn naam roepen aan de andere kant van de St. Pieter. Ik moest vaart houden! Vlak op de laatste lus voor de ogen van mijn aanmoedigende familie kuste ik de grond omdat een wandelaar de weg versperde en ik van het pad af moest waarbij ik struikelde over een boomstronk. Ik vloekte alles bij elkaar. Het zou me niet verder helpen, dus herpakte me weer om mijn tweede plek te verdedigen en een eindsprintje eruit te trekken.
Zou het echt!? Ik heb het gewoon geflikt! Zo blij met mijn prestatie. Zo trots.
Ps. Mocht je de scheve helm zijn opgevallen. In de snelheid van het wisselen heb ik geen tijd gehad voor de dubbel check.
Het is geen schoonheidswedstrijd! 😉
