De uitdaging van geduld hebben

Even wachten…nog even wachten…. pizza! Nope het was geen pizza maar inschrijven, inschrijven voor de Maresia Cross-Duathlon. Dit is de periode waarin de agenda vorm krijgt voor het komende wedstrijdseizoen. Tegenwoordig wacht ik met inschrijven voor een wedstrijd en alleen omdat niemand kan voorspellen hoe de vlag er tegen die tijd bij hangt.

Twee weken voor de wedstrijd had ik een euforisch moment wat een bevestiging was dat alles in de lift stond… het was niet even wachten, maar heeeel veel geduld hebben met een bak vol loopblessures waar ik de dag van vandaag nog steeds een weg in probeer te vinden. Pfff wat vraagt dat veel geduld, doorzettingsvermogen en discipline. De onzekerheid is killing! Jawel, in december 2018 liep ik de laatste keer een duurtempo van 4 min/km. En toen begon ik met het trainen voor de triathlon, sindsdien ging ik alleen nog maar beroerder lopen. Zou er nog een comeback in zitten?

Push de button!!! Ik keek op mijn horloge en zag….. oh wacht. Even wachten, hij is de loopsessie aan het uploaden….. “JAAAA Ik kan het nog!!!” Woehoee. Bij avondlicht maakte ik een vreugde dansje op straat in de spotlight van een lantaarnpaal op het fietspad. Met de ‘moonwalk’ liep ik als een smooth criminal naar huis. Ik dook achter de computer en schreef me in voor de Maresia Cross-Duathlon .

Eerder die week ging ik samen met mijn zoontje het parcours verkennen en daarna nog een keer met mijn man, want zij deden ook mee met de Cross-Duathlon. Het hele gezin wordt besmet met het virus. Ik had me nog niet uitgesproken of ik ging meedoen totdat de vraag werd gesteld; “Ga je mee doen?” Ja, ik denk het wel. Nou Jeannette, we willen je niet onder druk zetten maar we verwachtten van je dat je gaat winnen! Oeff slik. Uhhh ja. De kans is aanwezig, maar de verwachting had ik niet van mezelf omdat een wedstrijd winnen en verliezen altijd afhangt van meerdere factoren. Ondertussen was ook al bekend gemaakt dat de kwalificatie voor het EK Cross Duathlon in Etten-Leur was afgelast. De Maresia Cross-Duathlon was de eerst volgde Cross wedstrijd in het land. Bondscoach Armand van der Smissen riep de Maresia Cross vervolgens uit als kwalificatie wedstrijd. Toen kreeg de wedstrijd in een keer meer gewicht. Maar laten we eerlijk zijn, als ik doelbewust voor de kwalificaties had willen gaan, dan had ik me ook eerder ingeschreven voor de Cross-Duatlon in Etten-Leur.

Under Presure

Pliep, ik kreeg een berichtje van mijn oud-teammaatje Sanne van Meer. Het was een foto van een artikel uit Trikipedia, mijn naam werd genoemd bij de favorieten van het damesveld tussen Diede Diederiks, Sophie van der Most, Maud Golsteyn en Claudia Striekwold. Ik stuurde mijn coach Bas Diederen een berichtje: “Ik weet niet of ik deze wedstrijd als training kan zien.” Mezelf kennende is het in dit geval alles of niets. Ik had wel zin in deze battle nu mijn lopen langzaam in de lift zat. Dan kon mijn deelname nog wel eens ‘een pain in the ass’ worden voor de anderen. Mijn oud-teamgenootjes verheugde zich ook op de strijd, het werd “the battle of the bitches” genoemd. ‘Let the party started’ en zoals een Cross kan zijn ‘Dirrty, no mud no glory!

Als kiezen zo makkelijk was, dan wist ik het wel

De laatste looptraining, verliep anders dan gehoopt en zorgde voor een dikke vette setback. De dagen vooraf aan de wedstrijd werd een gevecht met mezelf. Zo snel dat Eminem kan rappen zo snel gingen mijn gedachtes op en neer. Wel mee doen, niet mee doen. Ik had genoeg reden om wel mee te doen, maar ook genoeg redenen om mijn lijf te behouden en niet mee te doen. Als het geweten niet in een lijn is met het gevoel zal je er nooit in kunnen berusten. Werd het ‘Lose yourself’ of ‘Stop’ right now?

De dag voor de race stond ik op Col du Vam in Drenthe samen met mijn loopmaatjes van DAK (atletiek vereniging). Ik ging op de fiets mee om de benen nog wat rust te geven. Want nog steeds had ik de hoop om mee te doen. ‘Het is een kwestie van geduld’, want je lijf heeft tijd nodig om te herstellen en weer in de juiste racestand te komen. Dus ik vertoefde een dagje op die super gave berg (vuilnisbelt) omgetoverd tot een waar loopparcours en mountainbike routes. Eenmaal thuis snel nog een 1-2tje met mijn coach Bas Diederen. Ik kon het besluit niet nemen. Des te fijner dat Bas dat voor mij deed. “Niet starten!”, was zijn antwoord. Poeh, er viel een enorme last van mijn schouders. Want als het aan mij had gelegen: “The show must go on!” tegen beter weten in, want dan was ik degene ‘another one bites the dust’. Focus op het grotere doel. Gaat je deze wedstrijd iets opleveren en toevoegen voor wat je dit seizoen wil bereiken? Nope. Dus laat het aan je voorbij gaan. Als supporter van mijn tegenstandsters stond ik aan de zijlijn de race te aanschouwen. Het was genieten. En dacht: “Daar gaat ze!” Wat heeft Diede een onwijs sterke race neergezet, chapeau!!! Ook wij vierde thuis een kleine overwinning. Want onze zoon mocht in de jongste categorie ook het podium bestijgen. Dubbel trots!